The Day Is My Enemy

De stad bij nacht spreekt via drones en chaos. Het is een verborgen stad die leeft in de schaduwen van het verdoofde en overgestileerde urbane landschap met een hart dat klopt op de snelheid van verschillende drums: een ondermijnende militaristische snare, een verwrongen break, een verstoorde dub-aanval, een midden-oostelijk refrein, een kakafonie van dissonantie, een symfonie van willekeurige geluiden die tezamen de soundtrack vormen bij het leven aan de rand van de nacht. Een plek waar de menselijkheid in donkere hoekjes schuilt, hoodies op, ogen neergeslagen, en communiceert via clandestiene gebaren. Waar de stadsvos jaagt en neemt wat hij wil. Onbevreesd, onbetwist, ongebonden en onaantastbaar … zoals The Prodigy.

The Day Is My Enemy is een album dat je meeneemt op een reis door de niet in kaart gebrachte onderbuik van het nachtelijke stadsleven. Daar waar woede een altijd aanwezige energie is die op de loer ligt, net onder de oppervlakte van een prikkelbare kalmte. Liam Howlett: “I can’t tell you why this record came out so angry, I think it’s just inbuilt in me. It’s more about what I like music to do. I’ve always seen music I like as a form of attack. That’s what I use music for, it’s an attack. I didn’t plan this album to sound violent, it’s just the sound that came out of the studio, a kind of build up over the last 4 years. ‘Anger is an energy’, that’s a lyric which always resonated with me. The tension is buried deep in the music right from the first drop. It’s all about the sound having that sense of danger. That’s what The Prodigy sound is about.”

Liam Howlett, Keith Flint en Maxim hebben eigenlijk geen enkele reden om boos te zijn. The Prodigy heeft altijd haar eigen pad geplaveid door de noise-scapes van de elektronische dancemuziek. De groep bracht vijf tijdperk definiërende albums uit, waaronder voorganger Invaders Must Die in 2009, gaf onvergetelijke shows en bracht haar elektronische beats naar onontgonnen gebieden. Ondertussen resoluut gefocust op haar eigen visie en als inspiratie dienend voor legio artiesten. The Day Is My Enemy is waarschijnlijk het meest Brits klinkende album dat je dit jaar zult horen. Niet op een vlag zwaaiende, chauvinistische wijze, maar op een manier die begrijpt dat het nachtelijke stadsleven in Engeland een multi-gekleurde kakafonie van culturen is. Als Invaders Must Die stond voor het geluid van de verroeste stedelijke nonchalance, dan gaat The Day Is My Enemy over de menselijke woede in het verval van de urbane nachtmerrie.